“O luna istiza ‘e luna,
deo isto inoche a isettare
tue fachemi isperare
unu pacu de fortuna”
Est sero, tempus de jocos pro tottu sos pitzinnos de sa bidda. Ma Elias no at gana de jocare: a cabaddu de una camba in d-un’éliche, colat su tempus pompiande sas roccas prus artas in su monte, chircande de bíere carchi cosa.
Gai est cada die, finas a s’iscuricada, cando sos montes si fachen biaittos. Tando falat dae s’àrbore e intrat a domo pro sa chena e pro si corcare.
Ma ite cheret bíere Elias in cussas roccas, chin ocros de disizu e de ispera?
Elias no at mancu ses annos, ma non est alligru che-i sos àtteros pitzinnos; est semper tristu ca sa sorrichedda est meda malàdia, e su duttore non resessit a la sanare.
Dae sos craparjos chi tràbican in supramonte Elias at intesu chi inibe b’at un’erba chi podet sanare cada maladia: est s’erba de su sole, chi creschet in sos cúccuros prus artos. Ma nemmos est mai resissiu a la buddire.
Una die Elias si fachet corazu. A s’arbéschia essit a furinu dae domo e si ponet in caminu: bi cheret arribbare a calesisiat costu a nche collire cuss’erba.
Camina camina, arribbat a pedes de su monte. S’artziada est longa e Elias, isalenau, si firmat un’eccante a si pasare. A bortaedie, s’accattat in s’oru de su cúccuru prus artu.
Si pómpiat a inghíriu e, in d-una rocca manna, biet un’erba ruja. - Eja! Eja! Est cussa s’erba ‘e sa salude! - júbilat cuntentu - ma… comente faco deo a la buddire? Est in artu… meda in artu!
Disisperau, si ponet a prànghere.
Tott’in d-unu… frrr… frrr… duas alas mannas lu carinnan e una boche li narat: - Non prangas pitzinnu bellu! Ja t’azudo deo!
Est un’astore… un’astore ispantosu chin alas de su colore ‘e su sole e sos ocros chi paren istizas de luna! Elias l’aiat semper tímiu s’astore… ma custu no est comente sos àtteros: faveddat e l’est cossolande!
S’astore si firmat indainnantis de Elias e fachet: - Tue nara sas tres paràgulas màzicas chi ti naro deo, pedi su chi disizas e deo ti l’appo a dare… tres cosas podes pedire, solu tres.
Elias si lu pómpiat ispantau: - E cales sun custas paràgulas màzicas?
S’astore li fachet corazu nàndeli: - Ripiti goi: OLOLE-OLOLE-OLOLE e nara su chi disizas.
Treme treme, Elias narat: - OLOLE-OLOLE-OLOLE… s’erba ‘e su sole!
No at mancu finiu de faveddare chi su puzone… frrr… frrr… frrr… li ponet in manos unu pischeddu prenu de cuss’erba!
-Deus ti lu pachet puzone bellu! Commo poto torrare cuntentu a domo! - narat Elias.
- E non cheres àtteru? - li dimandat s’astore.
Elias, pessande a sa sorrichedda, chi no at nudda pro jocare, narat:
- OLOLE-OLOLE-OLOLE… una pipiedda bella che sole!
E su puzone, frrr… frrr… frrr… li ponet in bratzos una bella bamboledda chin pilos de oro. Elias si la pómpiat incantau: - Beneittu sias! Sorrichedda mea at a èssere cuntenta abberu!
- E pro tene, unu disizu non bi l’as? - li dimandat s’astore.
Ma Elias non cheret nudda: - Pro mene est meda su chi m’as dau e deo, ite ti poto dare a tibe? - narat.
Est iscuricande e Elias at presse de torrare a domo, ma prima de lassare s’astore lu carinnat e li narat cantande:
“Puzone, caru puzone,
pro tene est sa cantone,
ca nudda appo ‘e ti dare,
non t’appo a irmenticare!
Astore bellu che sole…
olole-olole-olole
tue fàchemi cumpannia
dae artu chin maghia!”
S’astore est commóviu: - Nemmos m’aiat carinnau mai, ca tottus mi timen. Bae in bonora, pitzinnu bonu, pro mene su coro tuo est su mezus donu… ja t’appo a fàchere cumpannia cando nd’as bisonzu!
Est notte, notte chene luna, e non si biet nudda. Ma s’astore, chin sas alas de sole, fachet luche in su caminu e bàdiat su pitzinnu chi torrat currende a domo.
Elias si lu pómpiat e pessat: - Custu depet èssere su ‘e tres donos: custa luche e sa cumpannia!