B’aiat una borta una pitzinna chi si naraiat Sabina. Mancari minore, andaiat cada die sola sola a su riu a samunare sos pannos de ispiga, ca sa mama aiat bisonzu de azudu. Cando arrivaiat a su riu s’ imbrenugaiat in sa pedra `e samunare e comintzaiat, ingrutzinada, a frigare pannos e pannigheddos; pro si fàghere cumpanzia si poniat a cantare, cun d-una boghe crara chi essiat atesu cun su entu.
“ Funtana cristallina ... cristallina
chi donzi male sanat meighina.”
Ma una die, dae intro ‘e una perca minore de sos montes a inghíriu nch’essit una jana, ma... de cuddas maleittas!
Comente - pensat pompiande sa pitzinna cun d-una grista mala -ello custa, ite si creet? Tottu sas féminas, cando benin a samunare, comintzan a si lamentare o ca li dolet s’ischina a fortza de s’ingrutzinare, o ca sos pannos sun troppu bruttos. Ello custa, dae ue nd’est bessida? No at a èssere che a tottu sas àtteras?
Imbidiosa, si bestit che una tzia betza e s’accúrtziat a bellu a bellu a sa pitzinna, nande: -Bonas dies, fiza mi’ ! Ello, non ses istracca?
Eja, - rispondet sa pitzinna - ma cando canto mancu mi nd’abbizo!
Isetta - sighit sa jana - ca ti batto unu pagu de abba dae sa funtana.
E li porrit, lestra lestra, una tatza de abba frisca che-i su nie.
Sabina la buffat cuntenta e li narat fintzas: - Deus ti lu paghet!
Sa betza si nch’andat ridindesinde.
Sa pitzinna nche finit de samunare e torrat cuntenta a domo sua.
Tzia Mallena, sa mama, li dimandat: - Nettos sun sos pannos, fiza mi’?
- Eja ma’, za sun bruttos! - rispondet Sabina séria séria.
Sa mama si la pómpiat a bucca aberta: - Sabine’, ma a tie oe t’at fattu male su sole...
- Cale sole, ma’, si fit iscuru che in bucca!
- Fizichedda mi’, - abboghinat sa mama - ite t’est capitadu? Isetta ca ti dao una bella limonada, ca fortzis est su sídi chi t’at fattu custu zogu.
Curret, prenet una bella tatza de abba e nche l’ispremet a intro unu limone tottu intreu.
Sabina nche l’ingullit in d-un’alénu e narat: - Ite durche cust’abba de limone! Est fintzas pius bona de sa chi m’at dadu sa tzia in sa funtana...
- Cale tzia? - dimandat sa mama aberinde sas origras.
-Sa tzia betza chi istat in sa perca, accurtzu a cussu riu!
-Iterrore! Coro meu istimadu! Como appo cumpresu tottu... cussa t’at dadu s’abba ‘e s’irméntigu!
Sa mama afferrat sa pitzinna a manu tenta e curren lestras che-i su bentu finas a su riu.
- Tue canta - narat tando sa mama - e non pómpies ite fatto deo. Sabina, súbitu, si ponet a cantare chin sa boghe sua bella crara.
“Cristallina funtana... funtana chi donzi male meighina sanat.”
Sa mama, a bellu a bellu, s’accúrtziat a sa bucca ‘e sa perchitta e isettat: milla sa jana, essinde a sa boghe ‘e sa pitzinna, a contu suo pro la torrare a beffare.
Ma tzia Mallena, custa borta, beffat a issa: comente sa jana bogat sa grista affora, l’afferrat a sos pilos bene a frimmu, nande: -Jana istria, sicca sias!
La prendet a manos e a pes cun d-unu filu ‘e ferru, bellu russu, e la ligat a un’àrbure in s’oru ‘e sa perca.
Gai Sabina est torrada comente a primma e at sighidu a andare a su riu a samunare. Como, cada notte, s’intenden dae attesu sos corríghinos de sa jana, chi non podet prus bessire, e a dedie bolat in s’àera su cantu de Sabina.