Est manzanu. Daía, una fémina pòvera est collinde erbuzu in d-una campura in s’oru de su desertu. Est trista, ca est sola in custu mundu e, biende unu frore ruju in mesu a s’erba, narat:- Si a su mancu aere unu fizicheddu che custu frore! Mancari minore…
No at mancu finiu de nàrrere custas paràgulas chi in cussu frore s’affatzat una carichedda minuja de pitzinnu: -Bi so deo pro tene, -narat- si mi cheres pro fizu.
-Chie ses?- dimandat Daía ispantada.
-Deo so Alì, pitzinnu-frore. -narat- Torra a bortaedie, cando su frore s’allizat, e appo a bènnere chin tecus.
Sa fémina si nch’andat pessamentosa: -Curiosu! Non bi credio abberu a una cosa gai!
Ma in su mentres unu boe, chi fit paschende in cussos trettos, paris chin s’erba nch’ingullit su frore ruju e su pitzinneddu puru.
Alì, chene timoria peruna, si nche dormit in sa matta de cuss’animale, comente chi siat notte.
Cando su boe ghirat a s’istalla, Alì si nch’ischidat e pessat:
-Commo mi cherjo ispassiare chin carchi brulla. E si ponet a cantare:
“Muu- muu-muu
deo soe unu marabout!”
Su mere de su boe, cando intendet cussa boche pessat chi in su boe bi siat intrada carchi ànima mala e, impresse impresse, lu masellat. Sa petta la dividit a sos bichinos e su mattàmene lu dat a su capu de su trichinzu.
Sa muzere de su capu, timende s’ànima mala, nche ghettat su mattàmene a su cane, chi si lu mànicat tottu cuntentu.
S’incras manzanu su cane andat chin su mere a cassa e, cando est punterande una tuppa, l’essit dae sa matta una boche chi jubilat:
“Uppa-uppa-uppa-uppa,
fughie tottus dae sa tuppa!”
A cussa boche duas prédiches si nche fughin dae sa tuppa e bolan in s’àghera che fritzas.
Su cassadore, arrennegau chin su cane, l’ucchidet derettu chin d-unu corfu ‘e matzuccu.
Pacas dies appustis una jena accattat cussu cane e si nche lu mànicat. Gai Alì dae sa matta de unu finit in sa matta de s’àtteru, ma semper chin sa gana de fàchere brullas. Cando a denotte sa jena chircat de s’accurtziare a sas berbeches sa boche júbilat:
“Bande bande bande bande,
ohi sa Jena est arribbande!”
A cussa boche sos pastores curren a cassare sa jena e l’ucchiden.
A custu puntu su pitzinneddu est istraccu de istare semper tancau inintro ‘e un’animale. Chin sas ungras fachet un’istampu in sa matta de sa jena e resessit a si nch’essire.
Commo est líberu!
Non li paret mancu beru de bíere sa luche ‘e su sole! E ispantu! in s’àghera frisca cumintzat a crèschere e si fachet artu duos parmos.
Alligru che groddo, si ponet in caminu pro andare a domo de Daía, chi commo l’est mama.
Andande andande, sutta un àrbore, Alí biet unu mercante dormiu chin sa conca imbarada a una bússia. Si l’accúrtziat abbellu abbellu e li buffat in s’uricra minetas malas:
“Zare zare zare zare
s’orcu est prontu a t’aggarrare!”
Su mercante, assucconau, si nche fughit che coette, lassande sa bússia sutta s’àrbore.
Alì picat tottu su dinare dae sa bússia e si lu ponet in sa sacchitta sua. Tando curret a domo de Daía, li contat tottu e irbódiat sa sacchitta: -Cantu dinare!
Si la riden mama e fizu, si la riden e ballan a intundu de cussa gràssia ‘e cosa, cantande:
“Chin su pane e cumpannia
una bida de alligria
Lirillia lirillia,
lirillia lirillia”