B’aiat una borta in Bastia unu zòvanu chi si nabat Roccu e fachiat su piscadore chin d-una barca manna. Cada sero, cando ghirabat chin su pische a su portu, remoniat sas retes e ligabat bene sa barca a una lórica pro chi su bentu non l’aeret trazada allargu.
Ma su manzanu no accattabat mai sa barca inube l’aiat lassada e la depiat chircare in su mare, a bortas meda allargu.
Pro bíere chie fit su maccu chi li fachiat cussa brulla mala, unu sero s’est cubau in fundu a sa barca sutta sas retes.
Fit sàppadu e s’incras non depiat trabballare: podiat abbarrare ischidu tottu sa notte e abberguare sa cosa.
E it’est capitau cussa notte?
A sas úndichi Roccu intendet boches de gattos, berbos, corfos a sa barca e custas paràgulas:
-Vaga per una,
vaga per dui,
vaga per trè.
Chin custu cumandu sa barca si moghet e essit che fritza dae su portu.
Dae ube est cubau su piscadore intendet tres gattos faveddande che creaturas umanas: sun boches de féminas! E sa barca curret in su mare, curret che-i su bentu, gai lestra chi in pac’ora arribbat a s’Egitto!
Issu intendet sas gattos falande dae sa barca, faveddande a s’iscúsiu: sun cuncordande de andare a ziru in sas domos a chircare sos pitzinneddos naschios dae pacu pro los ligare chin maghias malas.
Roccu essit dae su cubadorju e biet tres gattos ridende chin malíssia... sun tres maghiarjas! Iterrore!
-Non b’at tempus de pèrdere!- si narat ispramau - depo chircare unu maghiarju sàpiu, sàpiu e abbistu pro cumbàttere cussas tres gattos maleittas.
Si pómpiat a inghíriu e, in s’oru ‘e su mare biet un’ómine chin sa barba cana chi est annotande sos isteddos chin su cannocchiale.
Si l’accúrtziat unu pacu timorosu e li dimandat: -Ómine sàpiu, a mi podies indissiare unu maghiarju balente chi mi podat azudare?
Chin d-unu risittu bonu, cuss’ómine li narat: -Deo so un’astròlogo, ma connosco bene s’arte de sa maghia. Beni chin mecus e bidimus su chi poto fàchere.
Roccu li contat tottu e issu l’ascurtat pessamentosu: -Prima ‘e tottus- narat -cussas féminas chi fachen cosas gai malas cheren punias: an a abbarrare gattos pro tottu sa bida, ma chin sos sentios de creaturas umanas; gai sa peniténzia at a èssere prus manna.
-Ma... non si poden pentire e sarbare?- dimandat Roccu, chi est de bonu coro.
-Chie male fachet, male si depet isettare!- senténtziat s’astròlogo -su chi fachen a sas creatureddas est peccau mannu. Ma dae custu momentu non l’an a fàchere prus, ca lis dogo su podere de sa maghia.
-Mancu male!- fachet Roccu.
-A tibe imbetzes, ca ti bio zóvanu onestu, ti faco unu donu: una bela màzica pro sa barca, chi ti jucat in pacu tempus a sa terra tua.
-Ite bos depo dare pro su disturbu chi bos appo dau?- dimandat Roccu.
-Non mi depes nudda, fizu caru. Bae in pache e... bonu biazu!
-Deus bos lu pachet!- narat Roccu commóviu.
Est s’arbéschia. Su piscadore essit tottu animosu dae sa domo de s’astròlogo, chin sa bela màzica pinnicada sutta su bratzu.
Lassande s’Egitto, chin cussa bela ispantosa, Roccu biet in su portu sas tres gattos, chi annotan chin disisperu sa barca andande a largu.