In Tunisia, in s’oru de Capu Bon, b’aiat una binza manna chin prantas de bide gàrrigas de àchina. Su mere, unu massaju abbistu b’aiat fravicau tottu a inghíriu unu muru, pro la difèndere dae sos ladros, ma carchi malandrinu fit resissiu a fàchere un’istampu in d-unu cuzone pro bi pòdere intrare.
Unu bortaedie de istiu, cando su mere si fit fachende una dormidedda, un’erittu e unu mariane, amicos corales, biende cuss’istampu si nche sun intraos a sa binza.
-Ite bellos burdones de àchina!- at nau su mariane a s’erittu -A nos merendamus?
- Eja! - at nau s’erittu - so famiu abberu e carchi pupujone mi lu pappo chin piachere!
Lambidone comente a semper, su mariane s’at prenau sa brente de cuss’àchina bona, mentras s’erittu s’est cuntentau de pacos pupujones, timende de non bi poder colare prus in s’istampu chin d-una brente grussa.
Cando su mere si nch’est ischidau e at bidu cussos duos alarpos, s’est postu a bochinare nechidau: - Commo bos accontzo deo!
S’erittu si nch’est fughiu impresse; ma su mariane, chi aiat manicau troppu, aiat sa brente manna e no nche podiat colare prus in s’istampu.
Tando s’erittu l’at suzeriu a s’iscúsiu: -Fache fintas chi ses mortu... póneti a brente a susu e ista firmu e mudu, chene alenu...
Su massaju, cando l’at bidu gai at nau: - Ah! Tue as manicau gai meda chi ses crepau! Ma... deo no nde cherjo de animales mortos inoche... ti nche fúllio affora.
Arrennegau e irgrisiau, at picau su mariane pro sa coa... l’at zirau in s’àghera comente una furriajola e nche l’at ghettau affora ‘e su muru.
Cando su mariane s’est accattau sarbu si’nch’est fughiu.
Su mere, biéndelu bibu, at bochinau: - Maleittu, ma si ti torro a bíere non mi collonas prus... ja t’appo a connòschere!
Su mariane, bortàndesi, at bidu chi cuss’ómine aiat sa coa sua in manos. Cando est crómpiu a ube fit s’erittu l’at nau pranghende: -E commo comente faco? Cussu m’at a connòschere derettu chin sa coa mutzada.
S’erittu si l’at pompiau pessamentosu e l’at nau: -Ista alligru! Ja l’arranzamus sa cosa.
Pacas dies appustis s’erittu at mutiu su mariane amicu suo e àtteros marianes de su locu pro una festa de jocos.
- Cale jocu amus a fàchere? - at dimandau su prus zòvanu.
E s’erittu: -Su jocu de sa mola...
-Eja, eja! -An jubilau tottus- nos piachet a cúrrere a intundu!
S’erittu at ligau bene sas coas de tottu sos marianes a sa mola e at nau: - Prontos sezis? Commo partie e zirae, zirae lestros!
Cussos sun tuccaos a cúrrere a intundu de sa mola, alligros che pica.
Su mariane chene coa los pompiabat tristu, tristu che notte, ca non podiat jocare chin issos.
-Prus lestros!- At cumandau s’erittu.
Ma, tott’in d-unu: -Sos cassadores! - at jubilau s’erittu - Fughie!
Tottu sos marianes, assustraos, pro si nche fughire lestros an tirau, tirau, tirau... e sas coas sun abbarradas attaccadas a sa mola!
Tando s’erittu at mutiu s’amicu suo: -Beni! Non timas! Non fit beru!
-Non bi sun sos cassadores?! -At iscramau su mariane ispantau.
-Nono!- l’at nau s’erittu -Non bi sun cassadores, ma commo bi sun deche marianes chene coa!