(su primu trenu intrat in s’istassione)
Lillia - Deo so Lillia, e tue chie ses?
Nabil - Je m’appelle Nabil.
Lillia - Nabil, de ube ses tue?
Nabil - Je viens du Maroc.
Lillia - Dae Marocco?! Deo lu cumprendo un’azicu su frantzesu.
Nabil - Mais la langue de mon pays est l’arabe…
làkin, lughàt hìa al Arabìa.
Lillia - Ah! Tue faveddas s’àrabu puru!
Nabil - Est-ce que tu veux l’apprendre?
Lillia - Eja, eja! Si l’imparo mi faco unu biazu a Marrakesh!
Nabil - Commençons avec le mot “voyage”: “safàr”.
Lillia - Ah! Biazu in arabu si narat safàr!
Nabil - Très bien!
Lillia - E “bonu biazu” ite si narat?
Nabil - Bon voyage en arabe est “safàr saìd”.
Mussi - (affatzàndesi in su vagone) Safàr saìd!
Lillia - Safàr saìd, Mussi! Safàr saìd! Cussu est Mussi, unu gattu brulleri.
Mussi - Bonu biazu a tottus!
Lillia - Ite bellu, Nabil! Andamus tottu paris a unu locu ‘e jocos!
(cantan) - “In cantos modos podimus jocare!
Sartiare, cúrrere, a brínchios andare,
a pedes zuntos e a s’anchedda
e jocare peri a funedda…” (sichit sa musica)
(su trenu si moghet)