Dae su mundu àrabu a sa Sitzilia: "Giufà e sos porcos"
B'aiat una borta una mama pòvera, meda pòvera, chin unu fizu chi si naraiat Giufà.
Giufà fit unu pitzinnu macotu, ma malignu e mandrone puru: de totu sos trabàglios chi li chircaiat sa mama no nde l'andaiat bene manc'unu.
Una die sa mama che l'imbiat a fàghere su porcarzu chin unu proprietàriu de terrinos e de bestiàmine.
-Ti bido mannitu e forte puru!- li narat su mere- ti ponzo a tentare sos porcos. Como est tempus de lande. In cussas arturas atesu b'at unu bellu padente de suerzos. Giughechèlos a cue a los pastorigare e torramindelos cando sunt bene ingrassados. Cumpresu as?
Giufà abbarrat inie belle bator meses e, cando sos porcos sunt bellos grassos, si ponet in caminu pro che los giúghere a bidda.
Andende andende, Giufà abbojat unu masellaju.
-A los cherides custos bellos porcos?- li dimandat - Bos los poto bèndere baratos, si mi dades sas orijas e sas coas.
Su masellaju si lu pómpiat ispantadu e, chene bi pessare duas bortas, cómporat totu sos porcos e los masellat deretu, pro li dare sas orijas e sas coas a cussu ballalloi.
Giufà, totu cuntentu de su dinare, mancari non siat su balore giustu de sos porcos, andat a una paule pro fàghere una faina chi l'est bénnida a conca: che cravat in su ludu cada coa a duos prammos dae sas orijas, comente chi sos porcos s'esserent infossados in sa paule.
Tando curret a domo de su mere, abboghinende e istratzèndesi sos pilos: -Ohi, ohi, su mere meu. ite dirgràscia m'est capitada! Apo sempre sighidu sos porcos chin assentu. fint gai bellos grassos! Ma ohi. ohi. recuendelos a su porchile che sunt rutos in una paule. ite disacatu!
Su mere, ispramadu, curret chin sos teracos a sa paule, proant a ch'intrare, ma si ch'agatant in mesu a su ludu e, abbaidende a inghìriu, bident solu orijas e coas. Non b'at nudda ite fàghere: sos porcos sunt mortos abburrigonados!
-Ite làstima, su me'!- faghet Giufà chin boghe de piantu- ite bellos chi fint sos porcos bostros! E como. totu pérdidu in custa paule!
Gai su mere, tristu che note, si che furriat a domo chene porcos, mentres Giufà curret a ue sa mama a li dare su dinari.
Sa mama, chi tonta no est, cumprendet sa befe: -Como, fizu me', sa cosa est fata!- narat a Giufà -Ístadi mudu e non t'essat paràula dae buca chin neune.
Gai, mama e fizu si godint cussu dinari pro meda tempus, allegros che pasca.
Custa borta, però, piùs che macu, Giufà est istadu unu malandrinu e fartzu che dinari malu.