In tempos antigos bi fit unu dragu mannu e orrorosu chi fit s'ispreu de totu sa savana, ca ingulliat calesisiat cosa agataiat, béstias e ómines. Una die at ingullidu finas sa luna e sos isteddos e sas notes, chene luna, fint gai nieddas chi finas in terra non si bidiat piùs nudda. Totu sos animales fint tristos e arrennegados e, in un'abboju tra issos, pessa ca ti pesso, ant detzisu de fàghere gherra a su dragu pro si fagher torrare sas prendas lugorosas de su chelu. Pro custa faina gai perigulosa bisonzaiat de agatare un'animale abbistu e coragiosu; ma neune fit dispostu. Solu su tostoine at atzetadu de fàghere custu servítziu: -Eo apo a custrínghere su dragu a nos torrare su chi nos ch'at furadu- at nadu, siguru de su fatu sou. Totus l'ant bantadu pro su coràgiu e l'ant dadu una lepa pro l'irbentrare.
Su tostoine est tucadu e, camina camina, est arrivau a su padente inue bi fit su dragu. Acurtzièndesi, at intesu tùnios e raunzos gai assustrósos chi faghiant trèmere fintzas sas pedras Su dragu, abbizèndesi chi calicunu si fit acurtziende, s'est postu a abboghinare: -No isco chie ses tue, chi ti cheres atrivire a mi chircare, ma si bi proas t'apo a agantzare chin sas massiddas e a istratzare chin sas dentes. Su tostoine, a custa boghe, at cumintzadu a trèmere, a trèmere gai meda chi s'est bortuladu e ch'est rutu a intro de unu fossu a bentre a chelu. Su poveritu no est piùs resissidu a si girare e a si pònnere in pees e gai est mortu pianghende, chin sos ojos a su chelu nieddu.
Sos àteros animales l'ant isetadu pro dies e dies e, bidende chi non recuiat, ant pessadu chi su dragu si l'aiat ingullidu.
Bisonzaiat de chircare un'àteru animale coragiosu. E chie s'est presentadu? Unu chervu: -Ando eo a fàghere sos contos chin su dragu e apo a furriare chin sa luna e sos isteddos. Totus l'ant bantadu pro su coràgiu e l'ant postu presse pro partire deretu, chin unu leputzu in buca. Su chervu est arrivadu impresse a brincos a su padente, ma cando at intesu sa boghe minetosa de su dragu e sas minetas de morte, assuconadu, s'est dirmajadu e si ch'est mortu.
Pustis pagu tempus una gatu areste at chérfidu proare. -Pro resissire in sa faina ue sos àteros ant faddidu eo apo a mòvere a de note, ca sos ojos mios bident finas a s'iscuru. Chin megus sa luna e sos isteddos ant a torrare in chelu, lughentes che a sempre fatende sa note piùs giara. Totus l'ant pompiada chin ispútziu, riendesinde; neune la creiat gai balente, ca non fit béstia de gabale. Sa gatu est tucada deretu totu animosa, irmentighendesiche sa lepa pro sa presse.
Su dragu, intendèndela arrivare, at comintzadu a tuniare e a minetare. Sa gatu at proadu a l'istòrchere chin sa matessi boghe, ma cando at bidu cussu bete mostru, s'at leadu un'assustru gai mannu chi at chircadu de si che fuire; ma cussu, chin unu brincu, l'at agarrada e si l'at ingullida intrea. In sa bentre de su dragu sa gatu at abbojadu sos isteddos e sa luna, los at leados e chin issos si ch'est essida dae su pertusu. Los at imbolados in s'àera e cussos sunt torrados in chelu.
Totu sos animales, cuntentos, ant fatu festa a sa gatu e l'ant proclamada reina de sa savana. Su dragu, imbetzes, si ch'est fuidu atesu a si cuare in àteros logos, pro sa birgonza, ca totus ischiant chi l'aiat bintu un'animale de pagu contu: una gatu areste!