Ma in su mentris unu boi, chi fiat pascendi in cussus tretus, impari cun s’erba nc’ingullit su frori arrúbiu e su pipiu puru.
Alì, sentza de timoria peruna, si nci dormit in sa brenti de cussa béstia, comenti chi siat a su noti.
Candu su boi fúrriat a su stàuli, Alì si ndi scidat e pensat:
- Imoi mi bollu spassiai cun calincuna brulla. E si ponit a cantai:
“Muu- muu-muu
deu seu unu marabout!”
Su meri de su boi, candu intendit cussa boxi pensat chi in su boi nci siat intrada calincun’ànima mala e, impressi impressi, ddu macellat. Sa petza dda spartzit intra is bixinus e su matzàmini ddu mandat a su capu de sa bidditzola.
Sa mulleri de su capu, timendi s'ànima mala, nci fúliat su matzàmini a su cani, chi si ddu papat totu cuntentu.
S’incras a mengianu su cani andat cun su meri a cassa e, candu est impostendi in d-una tupa, ndi ddi essit de sa brenti una boxi chi tzérriat:
“Upa-upa-upa-upa,
fuei totus de sa tupa!”
A cussa boxi duas perdixis si nci fuint de sa tupa e bolant in s’ària che fércias.
Su cassadori, arrennegau cun su cani, ddu bocit illuegus cun d-unu corpu de matzocu.
Pagu dis a pustis una iena agatat cussu cani e si nci ddu papat. Aici Alì de sa brenti de unu finit in sa brenti de s’àteru, ma sempri cun sa gana de fai brullas. Candu a su noti sa iena circat de s’acostai a is brebeis sa boxi tzérriat:
“Bendi bendi bendi bendi,
ohi sa Iena est arribbendi!”
A cussa boxi is pastoris currint a cassai sa iena e dda bocint.
A custu puntu su pipieddu est arrósciu de abarrai sempri intzerrau aintru de una béstia. Cun is ungas fait unu stampu in sa brenti de sa iena e arrennèscit a ndi essiri.
Imoi est líbberu!
No ddi parit mancu berus de biri sa luxi de su soli! E spantu! in s'ària frisca incumentzat a cresci e si fai artu duus parmus.
Prexau che pasca, si ponit in caminu pro andai a domu de Daía, chi imoi dd’est mama.
Andendi andendi, asuta de una mata, Alí bit unu mercanti dormiu cun sa conca arrimada a una bussa. Si nci acostat abbellu abbellu e ddi sulat in s’origa minetas malas:
“Zai zai zai zai
s’orcu est prontu a t’aciapai!”
Su mercanti, atzicau, si nci fuit che guetu, lassendi sa bussa asuta de sa mata.
Alì pigat totu su dinai de sa bussa e si ddu ponit in sa sachita cosa sua. Insandus currit a domu de Daía, ddi contat totu e sboddicat sa sachita: - Cantu dinai!
Si nd’ariint mama e fillu, si nd’ariint e ballant a ingíriu de cussa gràtzia de cosa.