Faint pagu passus e bint unu cani acuguciau asuta de una mata tristu che sa noti.
- Ita nci fais innoi, solu che fera? - ddi pregontat su caboniscu coidadosu.
- Su meri mi nci at fuliau che àliga po ita seu béciu e arruntziu - narat su poboritu prangendi.
- Beni tui puru cun nosu - ddi narant su molenti e su boi, -andaus totus impari in circa de fortuna.
Su cani, prus animosu, si ndi àrtziat in pei e andat issu puru avatu de issus.
In su cúcuru de su monti agatant una gatu spilurtzia chi est miaulendi disisperada.
- Cumpàngia gatu - pregontat su caboniscu - po ita custas chèscias? Ita ses faendi innoi sola che cani?
- Sa meri mi nci at bogau a foras ca ndi dd’apu furau un’arrogheddu de petza - narat issa prangendi - e imoi no sciu aundi andai.
- Beni tui puru cun nosu - li narant su molenti e su boi.
Si fait noti e totus si càstiant in cara s’unu cun s'àteru: - E imoi? - pensant discrétius.
Tot'in d-una in su scuriu bint atesu una luxixedda.
- Cumpàngius,- narat su caboniscu totu animosu - ingunis nc’est una domu. Andaus a biri si nc’est cosa po sa brenti.
Currint totus comenti podint e s'acostant a sa domu; su caboniscu, de una ventana càstiat aintru: nci funt cuatru ladronis chi funt papendi papai furau.
- Ascurtai,- narat su caboniscu a is cumpàngius – innoi nc’est dogna gràtzia de Deus! Imoi a cussus malandrinus ddus depeus fai spramai cun is boxis nostas... Ajó, totus impari!
Insandus, a cuncórdia, mentris su caboniscu fait cuccurucu, su boi si ponit a corrinai, su molenti a corruxinai, su cani a baulai, sa gatu a miaulai.
A cussu burdellu is ladronis si pigant un’atzíchidu aici mannu chi si ndi andant tzerriendi spramaus: - Is dimónius... funt arribbendi is dimónius!
Lassant sa domu currendi che macus e si nci fuint atesu.
Su caboniscu, allirgu che leporisposu, narat a is àterus: - Immoi podeus intrai... e si podeus fai una bella satzada.
Aici faint e, candu funt beni prenus, su caboniscu ddus ponit a s'alerta: - Cumpàngius, cussus malintragnaus podint torrai. Nosu s’acuaus beni: unu apalas de sa genna, duus asuta de sa mesa, unu in sa ziminera, deu in sa ventana, e candu cussus intrant ddus acanargiaus.
Is ladronis torrant deaderus, s’acostant a sa genna e, timi timi, provant a castiai, ma est scuriu e no si bit nudda. Candu funt aintru no faint a tempus a allui sa luxi chi is béstias, totus impari, si ghetant apitzus de issus: su cani ddis mussiat is cambas, sa gatu ddis scarràfiat sa faci, su boi ddus incorrat in sa brenti, su molenti tzacat càrcinus a totus e su caboniscu ddis donat bicadas a su nasu e a sa buca... unu sciacu mannu!
- Is dimónius... is dimónius funt bénnius deaderus a si tragai a s’inferru – abboxinant is ladronis; totu spramaus, essint de sa domu currendi atesu e no nci torrant prus.
Su caboniscu e is cumpàngius imoi funt meris de sa domu e de sa gràtzia de Deus.
Faint unu círculu aingíriu de sa mesa e totus impari si ponint a ballai e a brincai prexaus che pasca.