Lompit su meri de sa parma: - Chini est cussu chi nd’at furau sa nuxi de cocu? – abboxinat arrennegau.
- Dd’at pigada issu - narat sa martinica - ca fiat assidiu.
- No est berus! – si chèsciat su camaleonti - ses stétia tui!
Sa martinica, malintragnada, proponit a su meri una prova de giustítzia:
- Castiai comenti caminaus deu e issu, aici averiguais chini s’est imbriagau cun su licori de su cocu.
- E andat beni! - narat su meri- andaus a biri!
Sa martinica si ponit a curri lestra a brínchidus, mentris su camaleonti andat bambulendi, comenti a sempri.
- Ses stétiu tui! Gei si bit chi ses imbriagu! - sinténtziat su meri.
Nendi aici, ddi tzacat una surra che fillu ‘e mala sorti.
Is duus sighint impari su caminu. Ma candu lompint a unu campu de fenu, su camaleonti si firmat: - Deu tengu frius!- narat- alluu su fogu… aici mi callentu unu pagheddu.
- Tui no ddu podis fai – abboxinat sa martinica spramada - est perigulosu!
Ma issu dda lassat a cantai e ponit fogu a su fenu.
Arribbant currendi is massajus: - Chini est chi at postu su fogu?
- Est stétiu issu! - narat sa martinica.
- Nossi! Est stétia issa! - narat s’àteru - faei una prova de giustítzia: castiai is prantas de is peis cosa nosta -. Nendi aici su camaleonti acostat a sa scusi is peis a unu muntoneddu de arena bianca e amostat is prantas: funt biancas.
- Immoi tocat a tui! – narant is massajus a sa martinica.
Cudda amostat is prantas suas: funt nieddas pixi.
-Ah! Duncas ses stétia tui, maladita! – sinténtziant is massajus. E ddi donant una surra a fusti lassendidda totu pistada e puru tzopa.
Ma, pipius, venghendisí aici, su camaleonti, podiat fai dannu mannu a totu su campu e a sa genti puru! Ita ndi pensais bosàterus?